مدل ساختاری رابطه راهبردهای خودتنظیمی و مهارت حل مسئله با سازگاری تحصیلی و احساس تعلق به مدرسه با واسطه‌گری جهت گیری هدف دانش آموزان

چکیده

یادگیری خودتنظیم به عنوان رفتار خود­مهارگری فعال، هدف­گرا با مفهومی انگیزشی و شناختی برای انجام و تکمیل تکالیف تحصیلی توسط یک دانش­آموز تعریف می‌شود. هدف از پژوهش برازندگی مدل پیشنهادی رابطه علی راهبردهای خودتنظیمی و مهارت حل مسئله با سازگاری تحصیلی و احساس تعلق به مدرسه با واسطه‌گری جهت گیری هدف دانش آموزان بود. پژوهش حاضر، یک پژوهش همبستگی از نوع تحلیل مسیر بود. در این پژوهش جامعه آماری عبارت است از تمامی دانش‌آموزان مقطع راهنمایی شهر تهران که در سال تحصیلی1402-1401 مشغول به تحصیل بودند. تعداد 250 نفر از دانش آموزان مقطع راهنمایی شهر تهران بود که به روش نمونه گیری خوشه انتخاب شد. داده­ها با استفاده از پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی، پرسشنامه حل مسئله هپنر و پترسون، پرسشنامه سازگاری تحصیلی بیکر و سریاک (1984)، پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه و پرسشنامه‌ی تجدیدنظر شده جهت‌گیری هدف پیشرفت به دست آمد. تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه­ی 24 و AMOS نسخه 20 استفاده شد. نتایج نشان داد راهبردهای خودتنظیمی بر سازگاری تحصیلی (83/5 = t و 48/0=β)، احساس تعلق (68/3 = t و 30/0=β) اثر مستقیم دارد. مهارت حل مسئله بر سازگاری تحصیلی (98/4 = t و 42/0=β) و احساس تعلق (00/2 = t و 15/0=β) اثر مستقیم دارد. می­توان نتیجه گرفت مدل پیشنهادی رابطه علی راهبردهای خودتنظیمی و مهارت حل مسئله با سازگاری تحصیلی و احساس تعلق به مدرسه با واسطه‌گری جهت گیری هدف دانش آموزان از برازش برخوردار بود.